TakiLaif

Moda na styl retro panuje w wielu dziedzinach naszego życia. Jest bardzo widoczna w architekturze wnętrz. Dekoracje pomieszczeń przenoszą nas w przeszłość, a kuchnie, pokoje czy łazienki zyskują oryginalny charakter. Moda na retro panuje również w ubieraniu się. Często młode dziewczyny odwiedzają swoje babcie i proszą o pożyczenie ubrań z ich młodości. Wiele zapobiegliwych staruszek posiada jeszcze sukienki czy bluzki z dawnych lat, które są w bardzo dobrym stanie. Nastolatki są takimi ciuszkami zachwycone i zręcznie łączą je z ubraniami z najnowszej kolekcji.

Modna jest również uroda w stylu retro. Nie każdy otrzymał ją od natury, ale nie od dziś wiadomo, że naturze warto trochę pomóc. Retro makijaże są bardzo trendy. Wiele kobiet naśladuje gwiazdy i inspiruje się ich stylem, nawiązującym do przeszłości. Kobiece fale, ozdobne upięcia czy usta pomalowane na czerwono to tylko niektóre elementy stylizacji retro. Uroda może zostać odpowiednio podkreślona również przez biżuterię w stylu vintage. Jeśli babcia nie ma akurat nic interesującego w swoich zbiorach, ciekawych okazów można poszukać w sieci. Wiele serwisów aukcyjnych oferuje ciekawe cacka w niskich cenach. Dzięki nim uroda może być odpowiednio podkreślona.

Piękne naszyjniki, kolczyki czy pierścionki dodadzą blasku każdej stylizacji. Styl retro jest bardzo modny, co widać również na wielu imprezach. Spora ilość bali karnawałowych i prywatek odbywa się właśnie pod hasłem retro. Wiele radości daje już samo poszukiwanie odpowiedniego stroju. Taki styl pozwala nam na ciekawe wykorzystywanie dawnych ubrań czy dodatków. Styl retro szczególnie przemawia do młodych kobiet, które uwielbiają stare filmy kostiumowe i taki elegancki styl pasuje do ich urody. Na polskich ulicach królują również takie style jak hippie i boho.

Young Urban Creatives czyli yuccie uznawani są za następców milenialsów i hipsterów – pokolenie digitalnej technologii, dla których najważniejsza jest ciągła aktywność w świecie nasyconym informacją. Informacje płynące z wielu źródeł są dla nich pożywką, bez której praca, uprawianie sportu, wypoczynek nie istnieją.

Twórcą pojęcia jest David Infante – młody mieszkaniec Nowego Jorku, który szukał odpowiedniego określenia na zdefiniowanie siebie i ludzi sobie podobnych. Uznał, że określenie yuccie we właściwy sposób podkreśla cechę zasadniczą nowego pokolenia mieszkańców wielkich miast – kreatywność.

Miasto – środowisko naturalne yuccie

Centra wielkich miast – betonowe dżungle pełne dźwięków i obrazów są tym miejscami, w których yuccie czują się najlepiej. Warunkiem niezbędnym do niezakłóconego funkcjonowania jest stały dostęp do sieci – praca z tabletem czy smartfonem w kawiarni, przeglądanie stron na siłowni, słuchanie wiadomości podczas podróży, bieganie ze słuchawkami z muzyką lub audiobookami. 

Dzieci smartfonów – yuccie, urodzeni w epoce Internetu innego życia nie znają. Ale myli się ten, który uważa, że młodzieńcy przyklejeni są do ekranu urządzeń mobilnych tylko po to, żeby informować co zjedli na obiad, albo sprawdzać czy koleżance nie wyskoczyły nowe pryszcze na twarzy.

Digitalni w pełnym zakresie

Nowoczesne technologie są dla yuccie narzędziem pracy. Jak pokazują badania, ta grupa młodych, dobrze wykształconych ludzi nie boi się ryzykownych wyzwań biznesowych i preferując samozatrudnienie jako sposób na aktywność zawodową realizuje z powodzeniem swoje pomysły na start-upy. Yuccie wspinają się na szczyty finansowe szybciej niż poprzednie pokolenia.

Pracują dużo, zarabiają krocie ale chętnie wydają pieniądze na przyjemności i rozrywki oraz przeznaczają sporą ich część na rozwój biznesu. Jeśli nie utoną w bezkresie informacji, to mają wszelkie szanse na bycie nową klasą średnią wśród mieszkańców aglomeracji miejskich.

Makdonaldyzm kiedyś utożsamiano z amerykanizacją i ograniczano do sfery kultury masowej. Obecnie, głównie dzięki pracom badawczym Georga Ritzera, uznawany jest za zjawisko powszechne we wszystkich dziedzinach życia codziennego, gospodarczego, politycznego oraz sfery światopoglądowej.

Makdonaldyzm jest na pewno następstwem i kontynuacją biurokratyzmu i racjonalizmu. Urządza nam świat bezpieczny, przewidywalny, w którym rzeczy dzieją się szybko a efekty zadowalają każdego.

Niewolnicy standaryzacji

Jeśli przyjmiemy, że niewolnictwo jest rodzajem uzależnienia, to makdonaldyzm jest niewolnictwem w wydaniu współczesnym. Dla ogółu ludzi liczą się wyłącznie:
– kwantytatywność, czyli kalkulacyjność,
– efektywność,
– przewidywalność,
– manipulacja.

Każde ludzkie działanie mierzone jest efektami w danej jednostce czasu. Ma być szybko, dużo, tanio, ale z zyskiem dla inwestora. Ludzie z podmiotów stali się wykonawcami przedmiotów, a owe wykonawstwo powielane jest według określonych schematów. Nie ma miejsca na artyzm, nie ma miejsca na kreatywność.

Całkowite podporządkowanie systemowi daje poczucie bezpieczeństwa, choćby z racji przewidywalności. Tak jak BigMac smakuje jednakowo na całym świecie, tak ludzie poddani systemowi opartemu na makdonaldyzmie działają według ściśle określonych schematów, są posłuszni i poddani, choć wydaje im się, że są w pełni wolni.

Makdonaldyzacja – zalety i wady

Podstawowe zalety, to stabilność i przewidywalność oraz równe traktowanie wszystkich uczestników życia społecznego. Makdonladyzm zapewnia dostęp do dóbr konsumpcyjnych przez całą dobę – towary i usługi są dostępne permanentnie. W świecie pełnym taniego jedzenia, rozrywek, ubrań i kosmetyków ludzie szybko i chętnie wydają swoje pieniądze – często bez wychodzenia z domu.

Zagrożenia jakie niesie makdonaldyzacja, to przede wszystkim odhumanizowanie, pozbawianie ludzi możliwości kreowania świata, ujednolicanie jakości poprzez tworzenie standardów i opisywanie ich tymi samymi procedurami.

W świecie makdonaldyzacji wiedza ma drugorzędne znaczenie, a podstawą funkcjonowania systemu są szybkość i sprawność działania.

“Janusz” to określenie, które znalazło swoje miejsce w internetowej wersji Słownika Języka Polskiego. Trafiło tam, gdy w 2016 roku wygrało znany i popularny plebiscyt na Młodzieżowe Słowo Roku.

Giętkie umysły młodych Polaków po raz kolejny okazały się niezawodne. Bo potrzeba stworzenia janusza (pisownia małą literą jest celowa) była ogromna.

Janusz jako stereotyp?

Brakowało w naszym języka określenia stereotypowego Polaka. Człowieka, który skupia w sobie wszelkie negatywne cechy naszej narodowości, do których należą przede wszystkim małomiasteczkowość, ignorancja oraz niczym nieuzasadnione przekonanie o własnej nieomylności.

Kim jest Janusz?

Januszem może zostać każdy z nas. Bo Janusz to stan umysłu. Włączmy telewizję, przejrzyjmy portale internetowe czy media społecznościowe, rozejrzyjmy się wśród naszych znajomych… popatrzmy w głąb siebie. Czy nie siedzi tam mały janusz, który w najmniej spodziewanym momencie przejmuje stery? Janusze nauki, janusze medycyny, janusze biznesu. Pełno ich wśród nas. Patrząc na janusza od razu wiesz, ze to on. Śmiejesz się z niego, jednak czy czasami nie jest to śmiech z samego siebie?

Dlaczego młodzież wybrała akurat to imię, by reprezentowało to, co w Polakach najgorsze nie wiadomo! Jedno jest pewne określenie na stałe weszło do naszego języka.

Ludzie urodzeni w drugiej połowie XX wieku, a dokładniej w latach 1965-1979 są określani mianem pokolenia X, albo inaczej pokolenia PRL. Aktualnie przeważają oni na rynku pracy. Warto więc poświęcić chwilę, aby zapoznać się z ich nieco innym podejściem do sprawy.

Kim oni są?

Ludzi tego okresu najtrafniej można określić, jako zagubionych, nie mających pojęcia dokąd zmierzają, nie potrafiących odnaleźć się w chaosie swoich czasów. Dorastali w poszukiwaniu odpowiedzi odnośnie sensu istnienia, którego nie mogli się dopatrzeć. Znak X jest symbolem wielkiej niewiadomej, która towarzyszyła im podczas poznawania świata.

Charakterystyka Pokolenia X

Pokolenie X tworzą osobnicy, którzy cenią sobie wartości, takie jak pracowitość, różnorodność, niezależność i rozwój osobisty. Cechy te spowodowały, że stali się ważni dla pracodawców, ze względu na swoje preferencje. Są to osoby z bogatym doświadczeniem zawodowym. Często identyfikujące się z firmą, w której mają wieloletni staż. Śmiało można powiedzieć o nich, lojalni wobec pracodawcy i godni zaufania w jego oczach. Boją się braku stabilności oraz stanowiska w niepewnych warunkach, które nie zapewni im godnej pensji.
Najlepszą motywacją dla nich są nie tylko pieniądze, ale przede wszystkim satysfakcja z wykonywanej pracy.